Objawy pęcherzycy zwykłej

Zmiany w obrębie błon śluzowych stwerdza się w 90% przypadków. Zdarza się jednak, że mniej uciążliwe nieprawdłowości w obrębie błon śluzowych pozostają niezauważnoe przez pacjentów.

Podczas choroby na skórze pojawiają się na skórze pęcherze o wiotkiej pokrywie. Po ich pęknięciu na skórze pozostają żywoczerwone nadżerki ze skłonością do obwodowego szerzenia się. Podczas przebiegu choroby pojawiają się także zmiany rumieniowe, będące podłożem dla pęcherzy i pęcherzyków.

Zmiany skórne lokalizują się w rozmaitych miejscach na skórze. Typowe miejsa, to przede wszystkim twarz, owłosiona skóra głowy i kark, tłów oraz okolice pachowe. Od umiejsowienia zmian skórnych znacznie bardziej charakterystyczny jest proces ich powstawania oraz dwa bardzo charakterystyczne objawy – Nikolskiego i Asboe-Hansena.

Objaw Nikolskiego zawdzięcza są nazwę rosyjskiemu dermatologowi Piotrowi Wasiljewiczowi Nikolskiemu, który opisał go po raz pierwszy pod koniec XIX wieku. Objaw ten występuje także w wielu  innych chorobach skóry. Charakteryzuje się spełzaniem naskórka w wyniku potarć skóry. Jest szczególnie widoczny w otoczeniu pęcherzy i nadżerek , mających tendencję do szerzenia się i spełzania w obwodzie.

Z kolei objaw Asboe-Hansena charakteryzuje się powiększeniem powieżchni chorobowej. Podobnie jak objaw Nikolskiego jest klinicznym wyrazem aknotolizy (utraty łączności między komórkami warstwy kolczastej naskórka). Nazwa tego objawu pochodzi od nazwiska duńskiego dermatologa Gustava Asboe-Hansena.

Przebieg pęcherzycy zwykłej jest zazwyczaj przewlekły, przy czym stan ogólny przweażnie pozostaje stosunkowo dobry. Na ogół nie obserwuje się gorączki, a objawy bólowe nie są znacznie nasilone. Chorobie towaryszy jednak świąd. W przypadku ubytków naskórnych pojawia się ból. Ponadto rozległe nadżerki w obrębie jamy ustnej mogą przysparzać chormu trudności podczas spożywania pokarmów, a nadżerki w okolicy gardła i strun głosowych mogą doprowadzić do utraty głosu.

Jeszcze do niedawna pęcherzyca zwykła uznawana była przez większość lekarzy za chorobę o bardzo złym rokowaniu, a właściwie śmiertelną. Wprowadzenie nowych sposobów terapii wpłynęło jednak pozytwnie na przeżywalność. Obecnie z powodu choroby lub jej powikłań umiera zazwyczaj 5-15% chorych. Konieczne jest intensywne leczenie pod okiem wyspecjalizowanych fachowców, a także systematyczne leczenie miejscowych zmian pojawiających się na skórze i błonach śluzowych.

Autor:

Karolina Kociołek

Zobacz również opis choroby: Pęcherzyca zwykła